Θυμάσαι την ποδιά της γιαγιάς;

 Ο πρώτος σκοπός ήταν να προστατεύει τα ρούχα…

Αλλά επίσης:

Υπηρέτησε ως γάντι για να αποσύρει το τηγάνι από τη φωτιά..

Υπηρέτησε ως μαντίλι για να στεγνώνει τα δάκρυα των παιδιών αλλά και να καθαρίζει τα βρώμικα από το παιχνίδι πρόσωπά τους…

Στο κοτέτσι την χρησιμοποιούσε για να μεταφέρει τα αυγά…

Όταν πήγαιναν επισκέψεις με την ποδιά έκρυβε τα ντροπαλά παιδιά…

Με αυτή κουβαλούσε πατάτες και ξύλα στην κουζίνα…

Στον κήπο χρησίμευε ως καλάθι για τα λαχανικά…

Όταν επισκέπτες έρχονταν ξαφνικά ήταν εκπληκτικό με πόση ταχύτητα η πόδια αφαιρούσε τη σκόνη από παντού…

Την ώρα του φαγητού η γιαγιά κουνούσε την ποδιά στην σκάλα κι έτσι οι άντρες ήξεραν ότι έπρεπε να μαζευτούν στο τραπέζι…

Η ποδιά ήταν το τέλειο μαξιλάρι για να στεγνώνει δάκρυα…

Ήταν όμως και ο τέλειος παραμυθάς αφού πάνω εκεί είχε πει η γιαγιά τα ωραιότερα παραμύθια…

Θα περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθεί το αντικείμενο που θα αντικαταστήσει την ποδιά αυτή…

Να είναι καλά οι γιαγιάδες όλου του κόσμου!

Πινακωτή

 

Η πινακωτή είναι μια ξύλινη κατασκευή με χωρίσματα όπου τοποθετούσαν το ζυμάρι για να φουσκώσει κατά την παραδοσιακή μέθοδο παρασκευής ψωμιού. Συνήθως είχε πολλά χωρίσματα, ένα για κάθε καρβέλι. Εκτός από τις πινακωτές χρησιμοποιήθηκαν και άλλα ξύλινα σκεύη για την τοποθέτηση και το «ανέβασμα» δηλαδή το φούσκωμα της ζύμης μετά το πλάσιμο, όπως μικρά πανέρια ( ρηχά καλάθια),μονόξυλα πινάκια (ξύλινα πιάτα) και επίπεδες σανίδες. Τόσο στις πινακωτές όσο και στα άλλα σκεύη πρώτα τοποθετούσαν ένα μακρόστενο βαμβακερό ύφασμα, το «μεσάλι» ή «ψωμομέσσαλο» όπου το πασπάλιζαν με αλεύρι κουκουλωμένο όλη τη νύχτα. Κρατούσαν πάλι ένα κομμάτι ζυμάρι (προζύμι), για να γίνει το ψωμί της επόμενης εβδομάδας. Αφού φούσκωναν την άλλη ημέρα, τα τοποθετούσαν προσεχτικά στο φτυάρι «φουρνόφτυαρο» ή «ψωμόφτυαρο», το οποίο πασπάλιζαν κι αυτό με αλεύρι και τα έψηναν σε ξυλόφουρνους.  

Το κάστρο των Ιπποτών

 

Στα βόρεια της Καρδάμαινας, κτισμένο σε στρατηγική θέση σε οροπέδιο της κεντρικής Κω, δεσπόζει το επιβλητικό κάστρο. Ιδρυμένο από τον Helion de Villencuve μεγάλο μάγιστρο των Ιωαννιτών Ιπποτών, που κατέλαβαν οριστικά την Κω το 1337, υπέστη επανειλημμένες προσθήκες και μετασκευές τόσο κατά την περίοδο της Ιπποκρατίας όσο και στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας μετά το 1522. Ο περίβολος του κάστρου έχει τη μορφή ακανόνιστου πενταπλεύρου. Η είσοδος στο εσωτερικό γινόταν από την κύρια πύλη  στη βόρεια πλευρά του τείχους πάνω από την οποία είναι εντοιχισμένη πλάκα με το οικόσημο του μεγάλου μαγίστρου Pierre d'Aubusson και με την χρονολογία 1494. Σε λίγο μεταγενέστερα χρόνια, ίσως την εποχή του μεγάλου μαγίστρου Carretto (1513-21), κρίθηκε σκόπιμη η ανέγερση οχυρού ημικυκλικού προμαχώνα, ο οποίος περιέβαλλε για προστασία την πύλη εισόδου. Στον προμαχώνα ανοίχτηκε τότε εξωτερικά δεύτερη πύλη. Στο εσωτερικό του κάστρου σώζονται ερείπια πολλών κτισμάτων, κυρίως σπιτιών, αφού χριστιανικός πληθυσμός εξακολούθησε να ζει μέσα στο κάστρο ως τις αρχές του 19ου αι., σύμφωνα με μαρτυρίες των περιηγητών. Διατηρούνται επίσης δυο ναϊσκοι. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου διασώζει ίχνη τοιχογραφιών 15ου-16ου αι. και φέρει εντοιχισμένη πλάκα πάνω από την είσοδο, σε δεύτερη χρήση, με την χρονολογία 1520 και τρία οικόσημα, ένα των οποίων ταυτίζεται με το οικόσημο του μεγάλου μαγίστρου Carretto. Η Αγία Παρασκευή είναι μονόχωρος ναός που καλύπτεται εσωτερικά με οξυκόρυφη καμάρα και χρονολογείται την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Το κάστρο συναποτελούσε μαζί με τα άλλα κάστρα της Κω - στην πόλη, στο παλιό Πυλί, στην Κέφαλο - και των άλλων νησιών της Δωδεκανήσου, μια οχυρή γραμμή άμυνας στο νοτιοανατολικό Αιγαίο.  

Η Ιπποκρατία στην Κω άρχισε το 1314 και κράτησε έως το 1523.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Καρδάμαινα - Αρχαία Αλασάρνα"

Walkman και κασέτα!

 

Η κασέτα ή κασέττα είναι μαγνητικό μέσο αποθήκευσης και αποτελείται από μια πλαστική θήκη μικρών διαστάσεων, μέσα στην οποία βρίσκεται μαγνητική ταινία στην οποία εγγράφονται κυρίως ηχητικές πληροφορίες. Η κασέτα είναι σχεδιασμένη να λειτουργεί με τύλιγμα / ξετύλιγμα της μαγνητικής ταινίας σε μικρές ενσωματωμένες μπομπίνες και να τοποθετείται σε ειδική ηλεκτρονική συσκευή, με κεφαλή ανάγνωσης, που καλείται κασετόφωνο. Η εγγραφή ηχητικών σημάτων σε μαγνητοταινίες στις ηχογραφήσεις των πρωτοτύπων μουσικών έργων ξεκινά από το 1945 και μετά. Τη δεκαετία του ΄80 κατέκλυσε κάθε σπίτι και αυτοκίνητο ξεπερνώντας κατά πολύ τις προβλέψεις των κατασκευαστών της.Η τεχνολογία της κασέτας επέτρεψε την πρώτη άνθιση των παράνομων ηχογραφήσεων, δηλαδή την «μουσική πειρατεία» μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, φαινόμενο που αντιμετωπίστηκε από τη μουσική βιομηχανία με το σύνθημα «Home taping kills music» (Το γράψιμο κασετών στο σπίτι σκοτώνει τη μουσική). Η κασέτα σήμερα ως μέσο έχει περιοριστεί σε ελάχιστη χρήση, λόγω σοβαρών μειονεκτημάτων (χαμηλή ποιότητα ήχου, σειριακή λογική ευρέσεως θεμάτων, ευπάθεια στον χρόνο) σε σχέση με το CD και τα μεταγενέστερα μέσα. 

Τα πρώτα κασετόφωνα ήταν απλές μονοφωνικές φορητές συσκευές με ενσωματωμένο μικρόφωνο, ώστε να μπορεί κανείς να ηχογραφήσει ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε. Ακολούθησε το κασετόφωνο αυτοκινήτου με τεράστια εμπορική επιτυχία. Το Walkman αποτέλεσε την κορύφωση της εμπορικής δημοφιλίας του κασετόφωνου αλλά σήμανε και την αρχή του τέλους του. Το 1982 εμφανίστηκε το CD (ψηφιακή συσκευή δίσκου οπτικής τεχνολογίας laser), το οποίο με βασικό του όπλο την καλύτερη ποιότητα ήχου, αρχικά σταδιακά και ραγδαία όταν εμφανίστηκε η τεχνολογία CD-R/W (εγγραφής / επανεγγραφής), υποσκέλισε απολύτως την παλιά και πολύ πετυχημένη, μαγνητική τεχνολογία.

Walkman και κασέτα!

Η αγαπημένη συντροφιά των εφηβικών μας χρόνων!

Ένας πιστός φίλος που γέμιζε με μουσική κάθε μας δραστηριότητα! Αναμνήσεις που θέλουμε να πατήσουμε replay και να τις ξαναζήσουμε! 

Το Κουτσό!!!

 

 Στα σοκάκια της κάθε γειτονιάς του χωριού, τα παιδιά ζωγράφιζαν με κιμωλία τετράγωνα με αριθμούς που απαιτούσε το δημοφιλές παιχνίδι, το πασίγνωστο “Κουτσό”! Μετά το σχόλασμα, περπατώντας οι μικροί μαθητές στα σοκάκια που υπήρχε ζωγραφισμένο το κουτσό, δεν έχαναν ευκαιρία να παίξουν αυτό το αγαπημένο τους παιχνίδι με τους συμμαθητές τους. 

Πως παίζεται; 

Αυτό το παιχνίδι παίζεται με πολλές παραλλαγές τόσο στον τρόπο παιξίματος όσο και στον τρόπο σχεδιασμού των τετραγώνων πάνω στα οποία τα παιδιά παίζουν το κουτσό. Εδώ θα αναφέρουμε έναν αρκετά διαδεδομένο τρόπο.Τα παιδιά σχεδιάζουν πάνω σε πλακόστρωτη ή τσιμεντένια επιφάνεια, συνήθως με κιμωλία, τέσσερα συνεχόμενα «κουτάκια», τα τρία πρώτα ίσα μεταξύ τους και το τέταρτο σχεδόν τριπλάσιο από τα άλλα. Συνήθως, τα τρία πρώτα κουτάκια ονομάζονται «σκαλιά» ενώ το τέταρτο, το μεγάλο, το λένε «βασιλιά». Στη συνέχεια, αφού τα παιδιά τα βγάλουν για να δουν με ποια σειρά θα παίξουν, βρίσκουν μια πλακέ πετρούλα. Το πρώτο στη σειρά παιδί παίρνει την πετρούλα και τη ρίχνει στο πρώτο σκαλί, προσέχοντας να μην τη ρίξει έξω από τα πλάγια και να μην αγγίξει τη διαχωριστική γραμμή γιατί κινδυνεύει έτσι να χάσει τη σειρά του. Άμα τη ρίξει σωστά, με λυγισμένο το ένα πόδι, πηδά κουτσό από το ένα σκαλί στο άλλο. Στο «βασιλιά» έχει το δικαίωμα να πάρει μια ανάσα και επιτόπου να στρίψει και να γυρίσει πάλι πίσω, από το ένα σκαλί στο άλλο, πάντα κουτσό. Όταν φτάσει στο σκαλί που είναι το πετραδάκι πρέπει να το κλωτσήσει έξω και, κυρίως, όχι πολύ μακριά αφού μ’ ένα πήδο πρέπει να το φτάσει και να το πατήσει κιόλας. Και σ’ όλα αυτά δεν πρέπει να πατήσει κάτω το κουτσό πόδι αλλά ούτε και να πατήσει με το «γερό» πόδι κάποια γραμμή, γιατί κινδυνεύει να χάσει τη σειρά του. Αν κάνει σωστά τα παραπάνω, συνεχίζει ο ίδιος ρίχνοντας το πετραδάκι στα υπόλοιπα σκαλιά. Αν το ίδιο παιδί ολοκληρώσει με επιτυχία το παιχνίδι σε όλα τα σκαλιά, κερδίζει «ρούμπο» και σταματά προσωρινά για να κάνουν τη σειρά τους και οι υπόλοιποι. Νικητής αναδεικνύεται αυτός που πρώτος θα συγκεντρώσει τρεις «ρούμπους».

        

Επος 1940: Τι ήταν το Σύνταγμα Εθελοντών Δωδεκανησίων

 Μια ιδιαίτερη περίπτωση του ελληνο-ιταλικού πολέμου του 1940 αποτελεί το "Σύνταγμα Εθελοντών Δωδεκανησίων". Αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση διότι τα νησιά της Δωδεκανήσου βρισκόταν υπό ιταλική κατοχή (από το 1912), αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους Δωδεκανησίους να πάρουν μέρος στον αγώνα για την προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας. Εκατοντάδες Δωδεκανήσιοι κάθε ηλικίας έσπευσαν να καταταγούν στο "Σύνταγμα Εθελοντών Δωδεκανησίων", ενώ ευελπιστούσαν ότι το "Σύνταγμα" αυτό θα δραστηριοποιούνταν στα Δωδεκάνησα για την απελευθέρωση των νησιών. Επικεφαλής της προσπάθειας για τη συγκρότηση του "Συντάγματος" ήταν η δωδεκανησιακή νεολαία Αθηνών που δυναμικά ζητά να καταταγεί στο Στρατό. Η αποδοχή του αιτήματος αρχικά απορρίπτεται. Κατόπιν ορίσθηκε η Κεντρική Δωδεκανησιακή Επιτροπή υπό τον Ιωάννη Καζούλη και μετά από επιμονή ο Ιωάννης Μεταξάς κάνει δεκτή την κατάταξη των ιταλικής υπηκοότητας Δωδεκανησίων  και την συγκρότηση "Συντάγματος Δωδεκανησίων" ως τακτικής Μονάδας του Ελληνικού Στρατού παρά τα προβλήματα εξοπλισμού και διοικητικής μέριμνας που υπήρχαν. Η κατάταξη διήρκεσε από τις 20 Νοεμβρίου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 1940 και παρουσιάστηκαν συνολικά 1.924 εθελοντές κάθε ηλικίας, επαγγέλματος και μορφωτικού επιπέδου.Η σύνθεση του "Συντάγματος Δωδεκανησίων" ανά νησί προέλευσης των εθελοντών καταγράφεται από τον Μάρκο Κλαδάκη ως εξής: Αστυπάλαια 12, Κάλυμνος 433, Κάρπαθος 309, Κάσος 25, Καστελλόριζο 48, Κως 109, Λειψοί 3, Λέρος 98, Νίσυρος 67, Πάτμος 20, Ρόδος 126, Σύμη 262, Τήλος 8, Χάλκη 9, κάτοικοι εξωτερικού 57. Έτσι το "Σύνταγμα" προωθήθηκε στο μέτωπο όπου πήρε μέρος σε επιχειρήσεις μαζί με άλλες μονάδες και μετά την εισβολή των Γερμανών άρχισε η υποχώρηση του ελληνικού στρατού τον Απρίλιο του 1941 και οι εθελοντές ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα, αλλά κατόρθωσαν να φτάσουν στην Αθήνα. Πολλοί από το ιστορικό "Σύνταγμα" μπόρεσαν να καταφύγουν στη Μέση Ανατολή και κατετάγησαν στις ελληνικές συμμαχικές δυνάμεις και στον Ιερό Λόχο.

Θυμάστε την ΜΟΜΑ; Τι ήταν οι ΜΟΜΑ;

Οι Μικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκροτήσεως (κοινώς γνωστή με το ακρωνύμιο ΜΟΜΑ) ήταν ελληνική στρατιωτική οργάνωση κατασκευαστικού χαρακτήρα η οποία ήταν ενεργή από το 1957 έως το 1992. Μετά από τις τεράστιες καταστροφές στις διάφορες υποδομές της που υπέστη η χώρα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου αλλά και του εμφυλίου πολέμου (1946-1949), το 1957 κλήθηκαν και οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση της. Γι αυτό τον σκοπό συγκροτήθηκαν στις έδρες των σπουδαιότερων νομών επτά Μικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκροτήσεως. Οι ΜΟΜΑ ήταν κατασκευαστικές Μονάδες διοικητικά και αναλάμβαναν την εκτέλεση έργων που τους ανέθετε η προϊσταμένη αρχή στο νομό της έδρας των ή σε γειτονικούς νομούς. Το προσωπικό των Μονάδων αποτελούνταν από αξιωματικούς και οπλίτες του Μηχανικού, τεχνικά καταρτισμένους αλλά και με μικρό ποσοστό αξιωματικών από τα λοιπά όπλα του Στρατού ή και κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων (Ναυτικό, Αεροπορία), καθώς επίσης και με πολιτικό μόνιμο ή με συμβάσεις τεχνικό προσωπικό (γραφείς, μηχανικοί, οδηγοί τεχνίτες, χειριστές μηχανημάτων, εργάτες κ.λ.π). Σε περίοδο ειρήνης με λογικό κόστος εκτέλεση των έργων που τις αναθέτονταν με διάφορα κυβερνητικά προγράμματα και μάλιστα στη νησιωτική και ορεινή Ελλάδα όπου δεν υπήρχε ενδιαφέρον των εργοληπτών. Η ανάθεση εκτέλεσης μικρών κοινωφελών έργων τοπικού ενδιαφέροντος για την ωφέλεια Δήμων, Κοινοτήτων, Συλλόγων και Οργανισμών ιδίως σε ακριτικές περιοχές.  Οι ΜΟΜΑ, έδιναν το «παρών» στις φυσικές καταστροφές που έπλητταν τον Ελλαδικό χώρο, όπως σεισμοί, πυρκαγιές, χιονοπτώσεις, πλημμύρες. Αυτή η ειδική υπηρεσία (ΜΟΜΑ) με το άρθρο 18 του Ν. 2026/92 καταργήθηκε και διαλύθηκε και μεγάλος αριθμός μηχανημάτων εκποιήθηκε σε ιδιώτες. Το εύλογο ερώτημα όμως είναι γιατί ο τεράστιος αυτός κρατικός οργανισμός με τόση μεγάλη προσφορά διαλύθηκε; Η απάντηση σύμφωνα με την ιστοσελίδα του «Συνδέσμου Αποφοίτων Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, Τάξεως 1976» απ’ όπου και αλιεύσαμε το κείμενο,  πρέπει να αναζητηθεί στα διάφορα συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα και στην πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης. Από τη δεκαετία του ’80 ζητούταν από τις κυβερνήσεις, η περικοπή πιστώσεων προς τις ΜΟΜΑ για την εκτέλεση έργων. Στη συνέχεια άρχισε να αναπτύσσεται μέσα στο πολιτικό προσωπικό των ΜΟΜΑ ο διορισμός υπαλλήλων εις βάρος πιστώσεων των έργων με αποτέλεσμα εκτέλεση πολλών εξ αυτών, να μη θεωρείται πια οικονομικά συμφέρουσα. Τέλος, στην δεκαετία του ’90 μετά από έντονες πιέσεις μεγαλοεργολάβων και μεγαλοεκδοτών, η κυβέρνηση αποφάσισε με το Ν.2026/92 την διάλυση των ΜΟΜΑ…  

Φανουρόπιτα!!! Ένα έθιμο που κρατάει έως τις μέρες μας

 

Αν χάσατε κάτι και δεν το βρίσκετε με τίποτα, μην ταράζεστε. Υπάρχει μέθοδος αλάνθαστη, δοκιμασμένη στους αιώνες: θα τάξετε μία πίτα για την ψυχή της μητέρας του Αγίου Φανουρίου. Έτσι ακριβώς το διατύπωναν ανέκαθεν οι γιαγιάδες-θεματοφύλακες των θέσμιων. Δεν πρόκειται για πραγματική πίτα με φύλλα, αλλά για ένα μυρωδάτο κέικ χωρίς αυγά και βούτυρο, μόνο με λάδι, για να είναι και νηστίσιμο. Αυτό το παρασκεύασμα που ονομάζεται φανουρόπιτα πρέπει να περιέχει επτά ή εννέα υλικά και όση ώρα το ετοιμάζετε πρέπει να έχετε ένα κερί αναμμένο. Σε πολλά μέρη θυμιατίζουν κιόλας πριν αρχίσουν.Όταν ψηθεί η φανουρόπιτα, οι ευσεβείς την πηγαίνουν στην εκκλησία να διαβαστεί και μετά τη μοιράζουν. Αρχικά πρέπει να μοιράσουν τουλάχιστον επτά κομμάτια έξω από την εκκλησία. Την υπόλοιπη μπορούν να την πάρουν στο σπίτι, για να τη μοιράσουν στα μέλη της οικογένειας, σε γείτονες και φίλους. Σε πολλές εκκλησίες υπάρχουν παρεκκλήσια του Αγίου Φανουρίου, όπου κάθε Δευτέρα διαβάζονται φανουρόπιτες. Πολλοί δεν τις πηγαίνουν στην εκκλησία, απλώς τις μοιράζουν. Πριν φας το κομμάτι, πρέπει να πεις τρεις φορές: «Θεός σχωρέσει τη μάνα του Αη Φανούρη».Όλες αυτές οι λαϊκές τελετουργίες δεν έχουν καμία σχέση με τη θεολογική πλευρά του ζητήματος. Στο συναξάρι του αγίου δεν υπάρχει τίποτα που να τον συνδέει με φανερώματα. Λέγεται μάλιστα Φανούριος ο Νεοφανής γιατί μέχρι τον 14ο – 15ο αιώνα ήταν άγνωστος. Τότε, βρέθηκε η εικόνα του στη Ρόδο (γι’ αυτό και είναι προστάτης ολόκληρου του νησιού). Ο άγιος εικονίζεται με στολή Ρωμαίου στρατιώτη, νεαρός στην ηλικία, να κρατάει ένα σταυρό, το πάνω άκρο του οποίου είναι αναμμένη λαμπάδα. Ολόγυρα στην εικόνα είναι ζωγραφισμένα τα μαρτύρια του, αλλά ούτε πότε μαρτύρησε αναφέρεται ούτε καμιά πληροφορία που αφορά την οικογένειά του είναι γνωστή. Άρα η ιστορία ότι ο άγιος είχε μια αμαρτωλή μητέρα και, όταν τάξεις πίτα για τη συγχώρεση της ψυχής της, εκείνος σου φανερώνει τα απολεσθέντα αντικείμενα είναι μάλλον λαϊκός θρύλος που δεν στηρίζεται σε στοιχεία.

Χοιροσφάγια: Ένα παμπάλαιο έθιμο…

 

Η σφαγή του χοίρου στο τέλος του χρόνου,είναι μια αρχαία συνήθεια με τόσο βαθιές ρίζες που της έχει επιτρέψει να επιζήσει για πολλούς αιώνες. Οι Έλληνες τον έκτο αιώνα μ.Χ. έκαναν το ίδιο πιστεύοντας ότι η θυσία του χοίρου θα τους εξασφάλιζε καλή σοδειά και γόνιμη χρονιά. Ο χοίρος αποτελούσε ίσως το βασικότερο στοιχείο της οικονομίας ενός σπιτιού, αφού ένας χοίρος (150-200 κιλών) αρκούσε για να καλύψει τις ετήσιες ανάγκες της οικογένειας σε κρέας. Η οικογένεια κάθε χρόνο αγόραζε και τάιζε το γουρουνόπουλο, και όταν έφτανε η ώρα της σφαγής καλούσε τους συγχωριανούς που θα βοηθούσαν. Δεν ήταν δύσκολη η ανατροφή του, αφού το μικρό γουρουνάκι έτρωγε τα πάντα!Έτρωγε όλα τα αποφάγια, και όταν δεν υπήρχαν, έφτιαχναν τον λεγόμενο «χουμά». Μέσα σε ένα κουβαδάκι νερό, έριχναν δύο η τρείς φούχτες «πίτερα» (πίτουρα), που τα ανακάτευαν. Άλλη τροφή ήταν ο ορός από την πήξη του γάλακτος, το τυρόγαλο, ο οποίος κι αυτός λεγόταν χουμάς. Ακόμα ιδιαίτερη τροφή ήταν τα βελανίδια που είχαν την ιδιότητα σαν τροφή, να κάνουν ιδιαίτερα νόστιμο το κρέας του χοίρου. Όλες αυτές οι ποικίλες τροφές, είχαν σαν αποτέλεσμα το κρέας του χοίρου να είναι πολύ νόστιμο, παρ’ όλο που χαρακτηρίζεται το πιο βρώμικο ζώο, και μετά από αυτό η αλανιάρα κότα, και αυτό γιατί τρώγανε ότι βρουν! Τους χοίρους τους έσφαζαν στο τέλος του χρόνου, από το Φθινόπωρο προς τον Νοέμβριο. Σε αυτή την οικογενειακή εκδήλωση, τα λεγόμενα χοιροσφάγια, έσμιγαν συγγενείς, φίλοι και οι γνωστοί. Μάλιστα, σ' εκείνες τις εποχές που οι άνθρωποι ενδιαφερόντουσαν για τον διπλανό τους, έδιναν λιχουδιές για να γευτούν και να χαρούν και αυτοί που δεν είχαν δικό τους χοίρο.Το σφάξιμο του χοίρου, αν και ήταν μέρος της πραγματικότητας εκείνων των χρόνων, εν τούτοις αποτελούσε μια άγρια εργασία από τη φύση της και το θέαμα ήταν αποτρόπαιο. Όμως, όλοι είχαμε εξοικειωθεί με την ύπαρξή τoυ και την αναγκαιότητά τoυ. Για την σφαγή χρειάζονταν 5-6 άτομα. Τέσσερις κρατούσαν τα πόδια του χοίρου, που τον είχαν βάλει κάτω και τον είχαν γυρίσει ανάποδα, και ένας καθόταν επάνω του και προσπαθούσε να βρει το καρύδι του χοίρου στον λαιμό του, για να τον σφάξει. Οι φωνές του χοίρου ήταν ανατριχιαστικές.Σήμερα τα χοιροσφάγια δεν είναι παρά μια ακόμα ευκαιρία για γλέντι και φαγοπότι. Τον παλιό καιρό, όμως, τότε που τα νησιά ήταν φτωχά και απόμακρα και έπρεπε αναγκαστικά να είναι αυτάρκη, τα χοιροσφάγια ήταν το σημαντικό γεγονός του χειμώνα. Συγγενείς, φίλοι και γείτονες μαζεύονταν όχι μόνο για να γλεντήσουν με τους λαχταριστούς μεζέδες, να δοκιμάσουν το καινούριο κρασί και τη ρακή, αλλά κυρίως για να βοηθήσουν στη σφαγή και τις εργασίες της συντήρησης του κρέατος.

ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΡΔΑΜΑΙΝΑΣ -ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΕΣ ΠΡΟΕΔΡΟΙ

 

Σε μια προσπάθειά μας να καταγράψουμε τους διατελέσαντες Προέδρους και Δημάρχους της Κοινότητάς και νυν δήμου μας, ψάχνοντας και ρωτώντας,  διαπιστώσαμε ότι αρχίζουν περίπου πριν το 1912.Όμως θα αρχίσουμε την αναφορά μας από το 1960. Πρέπει να σημειώσουμε ότι μέχρι το 1960  οι Πρόεδροι διορίζονταν λόγω της αστάθειας του Πολιτεύματος, όπως επίσης και στην περίοδο της δικτατορίας 1967-1974.

ΠΡΙΝ ΤΟ 1960

ΧΑΤΖΗΑΜΑΛΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΠΙΖΑΝΙΑΣ ΗΛΙΑΣ (ΔΙΟΡΙΣΘΕΙΣ)

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ (ΔΑΣΚΑΛΟΣ)

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ (ΚΑΤΣΑΣ ΚΑΤΣΑΣ)

ΧΑΝΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

1960-1972 ΒΑΛΗΝΑΚΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

1973-1974 ΞΕΝΙΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΔΙΟΡΙΣΘΕΙΣ)

1975-1978 ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

1979-1986 ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΚΩΣΤΑΣ

1987-1994 ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

1995-1998 ΜΠΙΛΛΗΣ ΣΤΕΡΓΟΣ

----------------

ΔΗΜΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ

----------------

1999-2002 ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

2003-2006 ΒΑΡΚΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

2007-2010 ΜΠΙΛΛΗΣ ΣΤΕΡΓΟΣ

-----------------

ΔΗΜΟΣ ΚΩ

-----------------

2011-2015 ΚΑΙΣΑΡΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

2015-2019 ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

2019-2023 ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ