ΠΕΤΡΟΠΟΛΕΜΟΣ!!!

ΠΕΤΡΟΠΟΛΕΜΟΣ!!! Ένα αγαπημένο παιδικό παιχνίδι της Καρδαμιώτικης νεολαίας αλλά και όλης της Ελλάδας ήταν ο πετροπόλεμος. Μία από της επικινδυνότερες συνήθειες τις εποχής μας, μέχρι τα τέλη του ’80 περίπου. Πόσα παιδιά δεν είχαν τραυματισθεί άλλο ελαφρά, άλλο πιο σοβαρά. Πόσα κεφάλια δεν είχαν από κάποια αδέσποτη πέτρα. γρατσουνιές , μώλωπες, σπασίματα. Οι πόλεμοι «παιζόταν» ανάμεσα στις περιοχές της Καρδάμαινας, στο που έμεινες "ΠΑΝΑΓΙΑ","ΤΣΟΥΚΑΛΑΡΙΑ","ΚΕΠΕΧΗΣ",

"ΚΑΤΣΙΑΣ". Τα πάντα ήταν οργανωμένα και μελετημένα στην εντέλεια.Οι πετροβολιστές, οι ακοντιστές, οι ροπαλοφόροι,οι τοξότες, οι σφεντονιστές, οι σπαθοφόροι. Ο αρχηγός με τον υπαρχηγό έπρεπε να επιλέξουν τον χώρο που θα γινόταν η μάχη, τον τρόπο επιθέσεως ακόμη και τον τρόπο υποχωρήσεως. Ο καλός ηγέτης πρέπει να τα σκέπτεται όλα. Συνήθως τα πεδία της μάχης αρχικά γίνονταν στους δρόμους, και στα στενοσόκκακα, σε λίγο καιρό ο πετροπόλεμος χαρακτηρίστηκε επικίνδυνο παιχνίδι και τα παιδιά έπρεπε να ψάξουν απόμερα σημεία, αλλά και κοντά στη γειτονιά, π.χ στα «έξινη» ή να κατασκευάσουν φρούρια αμυντικά και σε υψηλότερα σημεία μέσα σε συστάδες δένδρων που είχαν προφυλαγμένα τα νώτα τους, για να έχουν την αίσθηση της υπεροχής και της δύναμης. Εδώ ας μου επιτραπεί να κάνω μια στάση και να αναφερθώ στην πολεμική αποθήκη της γειτονιάς στην «ΠΑΝΑΓΙΑ». την …. «γιάφκα» εκεί στην μικρή αποθηκούλα κάτω από την σκάλα του σπιτιού μου, αποθηκεύαμε τα κάθε είδους όπλα της παιδικής μας συμμορίας. Ρόπαλα, ακόντια, τόξα με βέλη, σφεντόνες, σπαθιά ξύλινα. Οι πόλεμοι διεξάγονταν κυρίως τα Σάββατα ή τις Κυριακές μετά από συνεννόηση και επαφή των αρχηγών ή των αντιπροσώπων των συνοικιών και πάντα μία ώρα μετά τον υποχρεωτικό κυριακάτικο εκκλησιασμό.Το έπαθλο η μάλλον τα αποτελέσματα για τους νικητές αλλά και για τους νικημένους δεν ήταν καν ευκαταφρόνητα,αρκετά κεφάλια ματωμένα, μώλωπες από κτυπήματα, κανένα σχίσιμο και το σοβαρότερο η καταστροφή κανενός πουκάμισου ή παντελονιού μονάκριβου και πολύτιμου, η τιμωρία; αρκετές ξυλιές με την παντόφλα,αλλά τι αξία είχαν μπρος την χαρά του παιχνιδιού και ενός μανταρισμένου παντελονιού με νέο μπάλωμα και μάλιστα διαφορετικού χρώματος. Από ότι θυμάμαι, την δική μου εποχή και των λίγο πιο μεγαλύτερων από εμένα στις δεκαετίες από 1950 έως και 1960 ο πετροπόλεμος μεταξύ των ομάδων των διαφόρων συνοικιών είχε μεταβληθεί σε πραγματική γιορτή. Από κάθε γωνιά της περιοχής μαζευόντουσαν ομάδες και οι μάχες που γινόντουσαν στις πλατείες, τα στενοσόκκακα, και στις γύρω γειτονιές δεν είχαν προηγούμενο. Εκείνη την εποχή το είχαμε για παιχνίδι, οι νεώτερες γενιές το χαρακτήρισαν σαν «άθλημα» άλλοι σαν «ανάπτυξη αγωνιστικού πνεύματος», άλλοι σαν «βάρβαρο έθιμο» και άλλοι «κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας»