Ίσως ένα από τα έθιμα με τη μεγαλύτερη διατήρηση στο πέρασμα των χρόνων, είναι αυτό που σχετίζεται με το ξύρισμα του γαμπρού. Σύμφωνα με αυτό, την ημέρα του γάμου μαζεύονται στο σπίτι του γαμπρού οι καλύτεροι του φίλοι για να τον… ντύσουν και φυσικά να τον ξυρίσουν, ετοιμάζοντας τον έτσι για την εκκλησία. Το ξύρισμα του γαμπρού ήταν μέρος της τελετής του γάμου. Η τελετή του ξυρίσματος γινόταν ή μέσα στο σπίτι, αν ήταν χειμώνας ή έξω στην αυλή κατά τους ανοιξιάτικους ή καλοκαιρινούς μήνες. «Μεσημέριασε, άιντε η σειρά του γαμπρού για ξούρ(ι)σμα». Ήταν το σύνθημα. Και άρχιζε η διαδικασία. Έπρεπε να ετοιμαστεί ο γαμπρός για την εκκλησία. Στην ουσία άρχιζε η ταλαιπωρία του γαμπρού, αλλά πώς να το κάνουμε; Το έθιμο είναι έθιμο και ούτε καν το αλλάζουμε. Ο γαμπρός λοιπόν καθόταν στη μέση της αυλής, του είχαν βάλει επάνω του και μια πετσέτα απλωμένη και περίμενε. Περίμενε την έναρξη της τελετής του ξυρίσματος του. Δίπλα του μαζεύονταν οι οργανοπαίκτες και όλοι οι καλεσμένοι, οι συγγενείς και οι φίλοι. Κι άρχιζε η διαδικασία. Έτοιμο το ξουράφι, -με μεγάλη λεπίδα και κοκάλινα «μανίκια»- σαπουνάδα στο γαμπρό, και ο κουμπάρος την πρώτη ξουραφιά. Η συνέχεια ήταν του μπαρμπέρη. Σε όλη τη διαδικασία -υπήρχαν δεν υπήρχαν όργανα- τραγουδούσαν πολλά τραγούδια του γάμου. Ύστερα από όλα αυτά όρθιος ο γαμπρός δεχόταν τις ευχές και τα δώρα των καλεσμένων έτοιμος για την εκκλησιά.
Η φράση «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό» λέγεται όταν θέλουμε να δηλώσουμε ότι τα σπουδαιότερα πράγματα συμβαίνουν στο τέλος κι άρα πρέπει να κάνουμε υπομονή και να περιμένουμε.Η παροιμιώδης αυτή φράση προήλθε από ένα παλιότερο έθιμο: Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, οι φίλοι του γαμπρού, το πρωί ανήμερα του γάμου, τον πήγαιναν συνοδεία στον κουρέα του χωριού, για να τον ξυρίσει.Το έθιμο επέβαλε να ξυρίσει ο κουρέας πρώτα έναν-έναν τους φίλους του γαμπρού και τελευταίο αυτόν, ο οποίος πλήρωνε και τα έξοδα όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου