Αν υπάρχει μια εποχή που όλοι μας λησμονούμε, δεν είναι άλλη από εκείνη των παιδικών μας χρόνων.Είναι εκείνες οι αξέχαστες στιγμές με τους φίλους μας και το ατελείωτο παιχνίδι. Αναμνήσεις που αναπολείς όσα χρόνια κι αν περάσουν. Εκεί, όπου οι έγνοιες και τα προβλήματα δεν είχαν χώρο. Εκεί, όπου θα θέλαμε να ζήσουμε ξανά έστω για μία μέρα. Μπορεί σήμερα, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τα κινητά ν’ αποτελούν τον κόσμο των παιδιών, υπήρχε όμως μια εποχή που ξεχυνόμασταν στις αλάνες με μια μπάλα και ζούσαμε το παιχνίδι στο πετσί μας. Στην Καρδάμαινα υπήρχαν τρεις αλάνες(γήπεδα ποδοσφαίρου να πούμε) μία στα Τσουκαλαριά μια στην Παναγιά και μια στον Κεπέχη ήταν τα λεγόμενα γήπεδα των συνοικιών. Βέβαια υπήρχαν και οι χωμάτινοι δρόμοι του χωριού. Όταν μαζευόμασταν όλοι, στήναμε δυο πέτρες για κάθε τέρμα, βάζαμε τα μπουφάν μας από πάνω για να είναι πιο έντονο το δοκάρι, χωριζόμασταν σε ομάδες και το απόλυτο ντέρμπι ξεκινούσε. Οι όροι του παιχνιδιού στην αλάνα ήταν:
1: ο χοντρός παίζει πάντα τέρμα
2: όλοι θέλαμε τους καλύτερους στην ομάδα μας
3: ο κάτοχος της μπάλας έκανε ό,τι ήθελε
4: το τελευταίο γκολ κερδίζει
5: παίζαμε όσο θέλαμε και το ματς τελείωνε μόνο όταν κουραζόμασταν
Δε βαριόμασταν ποτέ το παιχνίδι. Πεινασμένοι, διψασμένοι και ακούραστοι, μέχρι να ακούσουμε τις φωνές της μάνας: «Γρήγορα σπίτι, το φαγητό είναι έτοιμο». Το κάθε γκολ πανηγυριζόταν λες και κατακτούσαμε κάποιον επαγγελματικό τίτλο. Ήταν παιδική κραυγή χαράς. Κανείς δε θα ξεχάσει το ποδόσφαιρο στις αλάνες,ούτε η δύσμοιρη μάνα, που έπλενε καθημερινά τα λασπωμένα ρούχα μας και μας κατσάδιαζε που για ακόμη μία φορά γυρνούσαμε σπίτι λερωμένοι και με ματωμένα γόνατα. Αναμνήσεις απίστευτες και ανεξίτηλες, τίποτα δε θα συγκρίνεται με εκείνο το αληθινό και δυνατό συναίσθημα. Το ποδόσφαιρο της αλάνας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου