Οι φωτογραφίες είναι ματιές των αναμνήσεων για τους παλαιότερους και ματιές της φαντασίας για τους νεότερους, αποτελούν στιγμιότυπα του τόπου μας και του τρόπου μας δηλαδή της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας και έχουν αποθανατιστεί πρόσωπα δικά μας, παππούδες και γιαγιάδες, γονείς, συγγενείς φίλοι και συγχωριανοί, και βασικότερο οι φωτογραφίες είναι φορείς μνήμης και γνώσης, στοιχεία τεκμηρίωσης και σύγκρισης του παρελθόντος και του παρόντος μας. Η φωτογραφία είναι μέσο επικοινωνίας, μία μορφή γλώσσας. Είναι η γλώσσα που φέρνει κοντά μας το προσωπικό μας παρελθόν, αυτό που έχουμε ζήσει αλλά έχουμε χάσει, και το παρελθόν που δε γνωρίσαμε ποτέ και δε θα μπορούσαμε ποτέ να γνωρίσουμε ένα παρελθόν έξω και πέρα απο μάς. Καθώς στο ιστορικό γίγνεσθαι εμείς ζούμε μονάχα το παρόν, η φωτογραφία μάς επιστρέφει τη ροή του χρόνου, που μας αφαιρεί ο ίδιος ο χρόνος. Θα μπορούσε το χθες να υπάρχει μόνο ως ανάμνηση αλλά θα ήταν θαμπή. Οι αναμνήσεις είναι πάντα θαμπές. Κουβαλάνε μαζί τους τη φθορά του χρόνου. Οι φωτογραφίες κουβαλάν τα χρώματα, τις μυρωδιές και τους ήχους του χρόνου.

Translate

Οργανοπαίκτες της Καρδάμαινας

 ...τότε που η διασκέδαση ήταν γλέντι...


Η ΛΥΡΑ

Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που αποκάλυψε η επιτόπια έρευνα είναι η ύπαρξη στην Κω ενός ιδιόμορφου τύπου λύρας με τέσσερις κύριες χορδές και ενίοτε μια ή δυο συμπαθητικές με μέγεθος παρόμοιας με αυτό της πολίτικης. Στην Καρδάμαινα αναφέρεται ότι έπαιζε λύρα κάποιος Κιάμης τουλάχιστον μέχρι την δεκαετία του 1910. Σήμερα θυμούνται ως καλό λυριστή μόνο τον αγγειοπλάστη Ξενοφό Χρυσόπουλο (περ. 1900-1940), του οποίου ο πατέρας είχε έρθει από την Σίφνο και του οποίου η λύρα ,κατά τον βιολιστή της Καρδάμαινας Μανόλη Χαρμαντά είχε 3 χορδές. Μαζί με τον Ξενοφό έπαιζε λαούτο ο αδερφός του Ανδρέας. Ερασιτεχνικά έπαιζαν λύρα στην Καρδάμαινα και οι Στέργος (1920-2008), Ηλίας (1913-1962) και Δημήτρης Στούππος (1901-1978).

ΤΟ ΒΙΟΛΙ


Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς εισήχθη το βιολί στην Καρδάμαινα. Είναι πάντως πιθανό να εισήχθη στα τέλη του 19ο αιώνα. Ένας άλλος γνωστός βιολιστής ήταν ο Μιχάλης Σκαντάλιος (γεννημένος περίπου την δεκαετία του 1870),πατέρας του παπα-Γιώργη Σκανδαλίδη. Λαούτο μαζί του έπαιζε κάποιος Λιβυδίκος από το Ασφενδιού, άλλος παλιός βιολιστής ο οποίος έχει μείνει στη μνήμη της κοινότητας ήταν κάποιος Λεβέντης με το παρατσούκλι Γιωργάλι. Βιολί έπαιζε και ο Ευστάθιος Παπαχαρτοφύλης αλλά και ο Απόστολος Καλούδης καλός βιολιστής ο οποίος πέθανε μικρός το 1942 περίπου. Σταθμό στη βιολιστική παράδοση της Καρδάμαινας αποτέλεσε οπωσδήποτε ο Γεώργιος Σκανδαλίδης (1907-1969) μετέπειτα παπα-Γιώργης. Ταυτόχρονα μαζί του έπαιζε και ο μεγαλύτερος αδερφός του Ευστάθιος (1904-1975) οποίος συνέχισε να υπηρετεί τα μουσικά δρώμενα της Καρδάμαινας μετά την χειροτονία του αδελφού του μέχρι περίπου το 1950 στους οποίους συνόδευε στο λαούτο ο Αντώνης Γερασκλής. Μοναδικός μαθητής του παπα-Γιώργη είναι ο Μανώλης Χαρμαντάς γεννημένος το 1931 ενός οργανοπαίκτη που φέρει ατόφια την παράδοση που του μετέφερε ο δάσκαλός του. Από το 1958 εντάχθηκε στη ζυγιά και ο αδερφός του Σαράντος Χαρμαντάς στο ακορντεόν. Την ίδια εποχή με τον Χαρμαντά έπαιζε βιολί στην Καρδάμαινα ο Παναγιώτης Λάμπρος (1931-2013) τον οποίο συνόδευε στο λαούτο ο πατέρας του Γιάννης γεννημένος στο Πεντρούμι της Μ.Ασίας. Κλείνοντας πρέπει να σημειώσουμε ότι λίγες φορές οι καρδαμιώτες βιολιστές έπαιξαν σε γάμους εκτός της Καρδάμαινας ενώ πολλοί βιολιστές από άλλα χωριά έπαιζαν στην Καρδάμαινα.

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Ζυές της Κω"

  


Δεν υπάρχουν σχόλια: