Αξίζει να παραθέσουμε το ιστορικό της μετοίκησης των χωρικών από την Παλαιά Καρδάμαινα στην Νέα. Είναι γνωστό ότι οι κάτοικοι Αντιμάχειας και Καρδάμαινας αποτελούσαν ως το 1850 περίπου, μια κοινότητα και κατοικούσαν μέσα στο μεγάλο κάστρο της Αντιμάχειας. Φαίνεται ότι ήταν αρκετοί για να έχουν δυο ενορίες, της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Νικολάου μέσα στο στενό χώρο του φρουρίου.Έμεναν αναγκαστικά κλεισμένοι εκεί από τον φόβο των πειρατών, Αλγερινών και Σαρακηνών,που λυμαίνονταν και καταδυνάστευαν την άσπρη θάλασσα.Έβγαιναν μόνο την ημέρα,για να καλλιεργήσουν και να φροντίσουν τα κτήματά τους,ενώ το βράδυ,με το βασίλεμα του ήλιου,έπρεπε να βρίσκονται μέσα στο κάστρο, για να κλείσει και να σφιχτομανταλωθεί η μεγάλη πόρτα... Η επανάσταση του 1821 τους βρήκε συγκεντρωμένους, καθώς μας διηγούνται οι παππούδες μας, στο κάστρο,μεγάλο Ενετικό φρούριο, χτισμένο το 1494. Σαν τέλειωσε ο Αγώνας και έλειψε ο φόβος των κουρσάρων, βγήκαν γύρω στο 1850 από το στενό και περιορισμένο χώρο του τείχους, για να εγκατασταθούν στον ανοιχτό και ελεύθερο κάμπο. Μοιράστηκαν σε δυο ομάδες. Η μια κατευθύνθηκε στα ΒΔ του κάστρου σ'ένα απλόχωρο οροπέδιο 200 μέτρα περίπου υψόμετρο με αρκετά ήμερα και άγρια δέντρα και στάθμευσε στην σημερινή Αντιμάχεια...Η άλλη ομάδα κατηφόρισε προς τα ΝΔ και εγκαταστάθηκε, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, σε μια κοιλάδα, κατάφυτη από δέντρα καρποφόρα και αμπελάκια, που την διαρρέει ένας ξεροπόταμος και απέχει 20 λεπτά της ώρας,περίπου, ποδαρόδρομο από την παραλία...Όσοι εγκαταστάθηκαν στην Παλαιά Καρδάμαινα, που ήταν και οι περισσότεροι, όπως είπαμε, δεν μπόρεσαν να στεριώσουν και να παραμείνουν στην όμορφη τούτη κοιλάδα παρά πάνω από 30-40 χρόνια. Όπως ήταν βαλτώδους το μέρος από τα νερά του ποταμού που λίμναζαν το καλοκαίρι, η ελονοσία μάστιζε τον πληθυσμό και δεν άφηνε το χωριό να αναπτυχθεί και να προκόψει. Οι χωρικοί πίστευαν ότι το μέρος εκείνο ήταν στοιχειωμένο και για τούτο οι οικογένειες παραμέναν στις 39. Μόλις γίνονταν 40, έπρεπε κάποια από αυτές να ξεκληριστεί από τις<θέρμες>.Το ζήτημα αυτό της υγείας και της προόδου του τόπου έβαλε σε σκέψεις τους προύχοντες του χωριού και αφού το συζήτησαν πολλές φορές και εκτεταμένα,κατέληξαν στην απόφαση να το εγκαταλείψουν και να κατεβούν στην παραλία, στην σημερινή Καρδάμαινα...Μα η μεταφορά του χωριού δεν ήταν εύκολο πράγμα όσο το νόμιζαν. Άλλο να το συζητάς κι άλλο να το εφαρμόζεις.Οι περισσότεροι από τους χωρικούς ήταν φτωχοί εργάτες και μικρογεωργοί και δεν είχαν, φυσικά την οικονομική ευχέρεια να χτίσουν άλλο σπίτι και να το αναστηλώσουν. Έπειτα το σπουδαιότερο, χρειάζονταν και μεγάλες διατυπώσεις και διαβήματα στην Οθωμανική Κυβέρνηση για να τους παραχωρήσει την άδεια της μετοίκησης. Έστελναν και ξανάστελναν αναφορές και επιτροπές στον Βαλή της Ρόδου και στον Καϊμακάμη της Κω και τους παρακαλούσαν να μεσολαβήσουν στον Σουλτάνο, για να ευδοκήσει να τους δοθεί η άδεια,μα του κακού!...Φαίνεται όμως, όπως αποδεικνύεται και από άλλες πληροφορίες,ότι, παρά τους αγώνες και την προσπάθεια που κατέβαλλαν επί τόσα χρόνια για να επιτύχουν την συγκατάθεση της Τουρκικής Κυβέρνησης ώστε να μεταφερθούν στην παραλία, μόλις το 1875-1885 άρχισαν σιγά-σιγά να κατηφορίζουν και να χτίζουν το νέο τους χωριό... Μ'αυτό τον τρόπο κτίστηκε σιγά-σιγά το χωριό που ονομάσθηκε Νεα Καρδάμαινα, με την νέα εκκλησία του.
Αποσπάσματα από το βιβλίο"το χρονικό μιας οικογένειας" Η.Μ.ΚΑΡΑΝΑΣΤΑΣΗ 1977.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου