Οι φωτογραφίες είναι ματιές των αναμνήσεων για τους παλαιότερους και ματιές της φαντασίας για τους νεότερους, αποτελούν στιγμιότυπα του τόπου μας και του τρόπου μας δηλαδή της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας και έχουν αποθανατιστεί πρόσωπα δικά μας, παππούδες και γιαγιάδες, γονείς, συγγενείς φίλοι και συγχωριανοί, και βασικότερο οι φωτογραφίες είναι φορείς μνήμης και γνώσης, στοιχεία τεκμηρίωσης και σύγκρισης του παρελθόντος και του παρόντος μας. Η φωτογραφία είναι μέσο επικοινωνίας, μία μορφή γλώσσας. Είναι η γλώσσα που φέρνει κοντά μας το προσωπικό μας παρελθόν, αυτό που έχουμε ζήσει αλλά έχουμε χάσει, και το παρελθόν που δε γνωρίσαμε ποτέ και δε θα μπορούσαμε ποτέ να γνωρίσουμε ένα παρελθόν έξω και πέρα απο μάς. Καθώς στο ιστορικό γίγνεσθαι εμείς ζούμε μονάχα το παρόν, η φωτογραφία μάς επιστρέφει τη ροή του χρόνου, που μας αφαιρεί ο ίδιος ο χρόνος. Θα μπορούσε το χθες να υπάρχει μόνο ως ανάμνηση αλλά θα ήταν θαμπή. Οι αναμνήσεις είναι πάντα θαμπές. Κουβαλάνε μαζί τους τη φθορά του χρόνου. Οι φωτογραφίες κουβαλάν τα χρώματα, τις μυρωδιές και τους ήχους του χρόνου.

Translate

Τα παιχνίδια του καφενείου!!!


 Ένα καλοκαιρινό απόγευμα περίπου το 1975,σε κάποιο καφενείο του χωριού,ο μπαρμπα-Μιχάλης μαζί με την παρέα του, έπαιζαν τάβλι. Το καφενείο με την πέργκολα στρωμένη με αρδάφνες που τις είχε μαζέψει ο καφετζής από το ποτάμι ήταν γεμάτη με χωριανούς. Ο μπαρμπα-Μιχάλης κι η παρέα του είχαν πιάσει από νωρίς το μεσημέρι, ένα τραπέζι κι είχαν στρωθεί στο τάβλι. Σε κάποιο άλλο τραπέζι έπαιζαν "πρέφα". Με μια περίτεχνη κίνηση, έβγαλε ένα τσιγάρο από ένα πακέτο που είχε πάρει ρεφενέ, το έβαλε στο στόμα, το άναψε μ’ έναν σπίρτο κι ύστερα έπιασε τα ζάρια. Χαμογέλασε, καθώς τα πετούσε με μια περίεργη κίνηση του καρπού. «Ντόρτια!» αναφώνησε, σφηνώνοντας το τσιγάρο στο στόμα του, πριν αρχίσει να μετακινεί τα πούλια. Ο καπνός που ενέδιδε το τσιγάρο τον ενοχλούσε,είχε μισοκλείσει το ένα μάτι που δάκρυζε από το τσούξιμο. Η γελοία γκριμάτσα του έκανε τους άλλους δύο να γελάσουν. «Μάθε από τον άρχοντα» σχολίασε ο μπαρμπα-Αντώνης , δείχνοντας το εξάπορτο που είχε στήσει , που καθόταν στην άκρη του τραπεζιού σε μια ξύλινη καρέκλα, προσπάθησε να πνίξει ένα επιφώνημα έκπληξης, όταν είδε πού πήγαινε το παιχνίδι. «Παυλάκο, δεν σε θέλει σήμερα» αναφώνησε, γελώντας και χτυπώντας τον στην πλάτη.

«Γαμήθηκε!!» μουρμούρισε ο μπαρμπα-Παύλος, κοκκινίζοντας από τον θυμό του.

«Πέντε – μηδέν. Μάθε να παίζεις» του είπε κοφτά ο μπαρμπα-Μιχάλης.

«Γαμήθηκε, όντως» σχολίασε και ο μπαρμπα-Αντώνης.

«Εγώ φταίω, που ο άλλος δεν ξέρει να παίζει;» αρπάχτηκε ο μπαρμπα-Μιχάλης.

«Στήνεις τα ζάρια;» ρώτησε ο μπαρμπα-Παύλος.

«Σε ξαναπαίζω εδώ και τώρα»!!!

Το τάβλι είναι ίσως το αρχαιότερο παιχνίδι που επιζεί μέχρι και τις ημέρες μας, αφού η πρώτη του εμφάνιση μαρτυρείται στη Μεσοποταμία, την περίοδο περίπου 2900 με 1800 πΧ. Ο Άγγλος αρχαιολόγος Σερ Λέοναρντ Γούλεϋ ανακάλυψε κατά τη διάρκεια ανασκαφών στην Ουρ της Χαλδαίας ένα στολισμένο ταμπλό παιχνιδιού, το οποίο φαίνεται πως είναι το αρχαιότερο ταμπλό τάβλι.Το τάβλι είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην Ελλάδα και στην Κύπρο και παίζεται από ανθρώπους κάθε ηλικίας και έχει συνδεθεί με τα καφενεία και τις καφετέριες. Στην σύγχρονη Ελλάδα, το τάβλι ως επιτραπέζιο παιχνίδι, σύμφωνα με την με αριθμό 10703/1947 Απόφαση του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, έχει συμπεριληφθεί στα “τεχνικά παίγνια”. Η χρήση του επιτρέπεται ελεύθερα σε δημόσιους χώρους, (καφενεία, λέσχες κ.λπ.), πλην όμως η διάθεση αυτού επαφίεται στη κρίση του εκάστοτε υπεύθυνου του χώρου επειδή καθίσταται συχνά θορυβώδες (μα γιατί το λένε αυτό, υπερβολές!!)

Δεν υπάρχουν σχόλια: