Ο Λαός της Δωδεκανήσου, λαβωμένος από την τούρκικη σκλαβιά, ήλπιζε στην απελευθέρωση του έστω και μετά από τέσσερις αιώνες. Ούτε τότε όμως κατάφερε να απαλλαγεί από το ζυγό του κατακτητή, καθώς λίγους μήνες προτού η Ελλάδα απελευθερωθεί στους βαλκανικούς πολέμους του 1912, τα νησιά της Δωδεκανήσου, τα κατέλαβαν οι Ιταλοί. Έτσι, ξεκινά μια νέα υποδούλωση για τη Κω, τώρα πια στους Ιταλούς κατακτητές, η οποία θα κρατήσει περίπου 35 χρόνια. Η Ιταλία παρουσιάστηκε στα Δωδεκάνησα ως σύμμαχος, απελευθερωτής, ο λαός της επιφύλαξε ένθερμη υποδοχή και αναπτύχθηκε μια ελληνοιταλική φιλία. Οι Ιταλικές αρχές έφτιαξαν δρόμους, τα σχολεία αναβαθμίστηκαν, οι κάτοικοι άρχισαν να μορφώνονται, ήταν ελεύθεροι να διατηρούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και το βιοτικό τους επίπεδο άλλαξε από εξευτελιστικό σε αξιοπρεπές. Η δεύτερη φάση της Ιταλοκρατίας στη Κω και τα Δωδεκάνησα, ήταν η εποχή του φασισμού. Παρόλα αυτά επί Ιταλών, έγιναν πολλά έργα κοινής ωφέλειας όπως διάνοιξη δρόμων, κατασκευή κτιρίων κ.α. , αλλά οι κάτοικοι θεωρούνταν Ιταλοί υπήκοοι της Δωδεκανήσου, με κύριο μέλημα των αρχών τον αφελληνισμό τους. Αυτό το επιδίωκαν με επιβλητικές ιταλικές γιορτές, με μικτούς γάμους, με κατάργηση του ελληνικού τύπου με ιταλική γλώσσα στα σχολεία κ.α. Με την κήρυξη του πολέμου το 1939, η Κως βρίσκεται σε συναγερμό πολέμου και αν και αποκομμένη από τα νέα της υπόλοιπης Ελλάδας, συμπαραστεκόταν ηθικά στον ελληνισμό που αγωνιζόταν. Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα το 1941, κάποιοι από αυτούς εγκαταστάθηκαν και στη Κω, οι οποίοι επικράτησαν των Ιταλών. Αυτό ήταν το τέλος της Ιταλικής κατοχής στα Δωδεκάνησα, τέλος βίαιο, απάνθρωπο που προκάλεσε τον οίκτο των ντόπιων, οι οποίοι προσπαθούσαν να το σταματήσουν παρά τα όσα είχαν υποφέρει από αυτούς. Η περίοδος της Ιταλοκρατίας, αν και πολύ σύντομη χρονικά, αποτελεί την κρισιμότερη περίοδο της καθόλου Ιστορίας της Δωδεκανήσου, γιατί ο νέος κατακτητής, διαφορετικός τελείως από τον προηγούμενο, που δεν ήταν μάλιστα χριστιανός, μετήλθε καταχθόνια μέσα και σχέδια, για να επιτύχει την αλλοίωση της εθνικής συνείδησης και την εγκατάλειψη της πατρώας πίστης των Δωδεκανησίων, με σκοπό την μόνιμη προσάρτηση της Δωδεκανήσου στην Ιταλία, γεγονός το οποίο μόνο με τον αφελληνισμό και την μεταστροφή του λαού στην Ρωμαιοκαθολική Eκκλησία μπορούσε να υλοποιηθεί. Η Εκκλησία παρούσα σ᾽ όλη αυτή την δύσκολη περίοδο για να ανακουφίσει το λαό. Ακολούθησαν τα γεγονότα της παραιτήσεως των Μητροπολιτών Ρόδου και Καλύμνου και ο θάνατος του Καρπάθου Γερμανού, ο οποίος επήλθε από τις κακουχίες που υπέστη. Η Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου άλλαξαν σελίδα με την εκλογή νέων Ιεραρχών. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα πρόσωπα που βάσταξαν τον καύσωνα της ημέρας και τον παγετό της νυκτός κατά την περίοδο της ιταλικής κατοχής αδικήθηκαν. Βρέθηκαν στην δίνη των περιστάσεων και πραγματικά θυσιάστηκαν για τον λαό τους. Ανεξαρτήτως όμως προσώπων η Εκκλησία στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και απέβη η σωστική κιβωτός για τον λαό της Δωδεκανήσου. Ίσως σε καμιά άλλη περίοδο της ιστορίας της δεν διαδραμάτισε τόσο σημαίνοντα ρόλο όσο κατά την Ιταλοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου