Παλαιά στην Κω υπήρχε ένας περιοδεύων, ιδιωτικός κινηματογράφος της οικογένειας Κωλέττη. Πάνω στον τοίχο ενός καφενείου ή ενός Σχολείου του χωριού, οι απομονωμένοι κάτοικοι των χωριών, μπορούσαν να απολαύσουν μερικές Κυριακάτικες, στιγμές ξενοιασιάς και να ξεφύγουν από την σκληρή πραγματικότητα και από τον επίπονο, καθημερινό μόχθο της γης. Ο παλιός τοίχος (δεν υφίσταται πλέον - βλέπε φώτο) δίπλα στο Λιμεναρχείο, εκεί έκανε προβολές ο αξέχαστος Κωλέττης, μας θυμίζουν τα όμορφα νοσταλγικά καλοκαίρια που όλοι οι κάτοικοι του χωριού μας ψυχαγωγούνταν με τις ταινίες που προβάλλονταν στον λευκό φόντο του τοίχου! Ο θερινός κινηματογράφος στην παραλία του χωριού, ξεκίνησε τις προβολές του για το κοινό περίπου το 1960 χωρίς να είμαι σίγουρος, ήδη το ρεύμα είχε έρθει πλέον στο χωριό και αυτό βοηθούσε ώστε να υπάρχει φωτισμός στον παραλιακό δρόμο με τα καθίσματα, αλλά και στο χώρο που λειτουργούσε η κινηματογραφική μηχανή. Η παρακολούθηση μιας ενδιαφέρουσας ταινίας στη μεγάλη οθόνη μετά την δύσκολη ημέρα εργασίας έρχονταν ως αγχολυτικό από τις σκοτούρες της καθημερινότητας. Η εικόνα του κινηματογράφου, με τη δύναμη της φυσικότητας και την παραστατικότητα της κίνησης, έφερνε όλους τους κατοίκους του χωριού στο θερινό σινεμαδάκι… Γοητευμένοι, οι θεατές μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες ανακάλυπταν το σύμπαν που τους περιέβαλλε: άλλες πόλεις, άλλες χώρες, άλλες εποχές, άλλες συνήθειες. Άλλοτε ο Κωλέττης έκανε προβολές και μέσα σε καφενεία και ένα αστείο που σημειώθηκε σε κάποια προβολή, έπεσε το καρούλι της ταινίας στον διάδρομο και ο αείμνηστος Κωλέττης έλεγε στο κοινό που παρακολουθούσε την συνέχεια της ταινίας με το στόμα του. Άλλα χρόνια άλλες εποχές!!!Οι προβολές σταμάτησαν όταν η μικρή οθόνη έκανε πλέον σαρωτική την εμφάνισή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου