Τα παλιά χρονιά,τότε που δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικά ούτε ηλεκτρικές σκούπες όπως σήμερα, υπήρχε η "παρασύρα" ή "σαρωματιά". Οι γυναίκες τότε συνήθιζαν να πηγαίνουν σε ποτάμια, ρυάκια και γενικά στην φύση προκειμένου να βρουν τα υλικά για την αυτοσχέδια κατασκευή μιας σκούπας. Οι «παρασύρες» που κατασκευάζονταν κυρίως από τα φυτά βούρλα (βρούλιες ή ρούλιες) είναι σίγουρα ένα αντικείμενο που έχουμε δει όλοι μας στις αυλές τουλάχιστον εξοχικών σπιτιών μέχρι και πρόσφατα. Οι περισσότερες από αυτές τις αυτοσχέδιες σκούπες είχαν και κοντάρι ( 1 με 1,5 μέτρο) κυρίως για να μην κουράζονται περισσότερο οι μεγαλύτερες σε ηλικία νοικοκυρές αλλά και γενικότερα για να είναι πιο εύχρηστες. Υπήρχαν όμως και άλλες με πολύ μικρό ή καθόλου κοντάρι που ήταν χρήσιμες σε άλλα σημεία που ήταν πιο βολική η χρήση με το χέρι. Αν και οι νεότεροι έχουν συνδυάσει τις «παρασύρες» με τα πατρικά σπίτια μας και τις γιαγιάδες, είναι γεγονός πως πριν από χρόνια τις βρίσκαμε παντού και όχι μονάχα σε κατοικίες. Από τις εκκλησίες και τα καφενεία, μέχρι τα τότε εργοστάσια και τους μύλους ήταν βέβαιο πως κάθε χώρος είχε τις δικές του σκούπες που ήταν σχεδιασμένες για τις εκάστοτε ανάγκες. Κάθε νοικοκυριό είχε στο σπίτι διάφορες σκούπες για διαφορετικές χρήσεις. Ήταν αυτοσχέδιες, άλλες σκληρές ,άλλες μαλακές ανάλογα από τι φυτό ή θάμνο τις είχαν φτιαγμένες π.χ. άλλη είχαν για μέσα στο σπίτι ,άλλη για την αυλή ,άλλη για το στάβλο, άλλη για το κάρο, κ.λπ. Κυρίως όλες αυτές οι κατηγορίες ήταν γνωστές στους ανθρώπους που ζούσαν στο χωριό και έκαναν αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έλεγε, «Η καινούρια παρασύρα παρασέρνει καλά, μα η πιο παλιά γνωρίζει καλά και τη κάθε γωνιά». Αυτό το έλεγαν γιατί όσο ξεραινόταν τα φυτό από το οποίο ήταν φτιαγμένη τα σκληρά κλαδιά του εισχωρούσαν στις ρωγμές ανάμεσα στις πέτρες, δηλαδή στα σημεία όπου μαζεύονταν κοπριές των ζώων, φύλλα και φρύγανα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου