Πολλές παλιές συνήθειες εξαφανίστηκαν στις μέρες μας. Απέρριψαν οι νέοι τη συνήθεια να στρώνουν εργόχειρα παλιά, που τα έχουν βρει από τις γιαγιάδες και τις μανάδες τους, ή και κεντήματα που δυσκολεύουν τη ζωή της οικογένειας και κυρίως της εργαζόμενης γυναίκας, χωρίς απαραίτητα και να ομορφαίνουν το σύγχρονο χώρο. Το σπίτι βεβαίως πρέπει να είναι πρώτα πρώτα λειτουργικό και κατόπιν όμορφο. Ει δυνατόν και λιτό, ανάλογα με το ύφος που υιοθετεί η κάθε οικοδέσποινα και το γούστο που διαθέτει. Από αυτό το σημείο όμως ως το να πετούν τα πάντα ανενδοίαστα και χωρίς δεύτερη σκέψη υπάρχει τεράστια απόσταση.
Την παλιά φορεσιά της προ-γιαγιάς, το φέσι ενός προγόνου, τα κεντημένα μεσοφόρια, τον καθρέφτη με την «ΚΑΛΗΜΕΡΑ» τα εργόχειρα; Αν κάποιος έχει σεβασμό για την προσωπική δημιουργία, δεν θα το κάνει ποτέ. Ίσως και να μην τα χρησιμοποιήσει ποτέ, αλλά θα τα φυλάξει σε μια μεριά, σ’ ένα κουτί, σ’ ένα μπαούλο, έστω στο πατάρι, απ’ όπου θα βγουν ίσως σε κάμποσα χρόνια. Στο χωριό παλιά, το πλέξιμο ήταν μέρος της καθημερινότητας. Ανάμεσα στις απαραίτητες γνώσεις μιας νοικοκυράς ήταν και το λεγόμενο πλέξιμο με βελονάκι. Μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το πλέξιμο, αν και χρονοβόρο, ήταν πιο οικονομικό από την αγορά έτοιμων ενδυμάτων. Το χειροποίητο πλεκτό όμως, πάνω από όλα ήταν μια ένδειξη φροντίδας και αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου