Οι φωτογραφίες είναι ματιές των αναμνήσεων για τους παλαιότερους και ματιές της φαντασίας για τους νεότερους, αποτελούν στιγμιότυπα του τόπου μας και του τρόπου μας δηλαδή της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας και έχουν αποθανατιστεί πρόσωπα δικά μας, παππούδες και γιαγιάδες, γονείς, συγγενείς φίλοι και συγχωριανοί, και βασικότερο οι φωτογραφίες είναι φορείς μνήμης και γνώσης, στοιχεία τεκμηρίωσης και σύγκρισης του παρελθόντος και του παρόντος μας. Η φωτογραφία είναι μέσο επικοινωνίας, μία μορφή γλώσσας. Είναι η γλώσσα που φέρνει κοντά μας το προσωπικό μας παρελθόν, αυτό που έχουμε ζήσει αλλά έχουμε χάσει, και το παρελθόν που δε γνωρίσαμε ποτέ και δε θα μπορούσαμε ποτέ να γνωρίσουμε ένα παρελθόν έξω και πέρα απο μάς. Καθώς στο ιστορικό γίγνεσθαι εμείς ζούμε μονάχα το παρόν, η φωτογραφία μάς επιστρέφει τη ροή του χρόνου, που μας αφαιρεί ο ίδιος ο χρόνος. Θα μπορούσε το χθες να υπάρχει μόνο ως ανάμνηση αλλά θα ήταν θαμπή. Οι αναμνήσεις είναι πάντα θαμπές. Κουβαλάνε μαζί τους τη φθορά του χρόνου. Οι φωτογραφίες κουβαλάν τα χρώματα, τις μυρωδιές και τους ήχους του χρόνου.

Translate

Το αποκριάτικο έθιμο της κοκάλας!!!

 


Την Κυριακή της Αποκριάς στα χωριό αναβιώνει το έθιμο με τις «καμουζέλες», που κρατάει εδώ και μισό αιώνα. Οι «καμουζέλες» ή ελαφάκια, στα παλιά τα χρόνια, ήταν μασκαράδες βαμμένοι με κάρβουνα, σκεπασμένοι με «χράμια» (πολύχρωμες υφαντές κουβέρτες)  και κραδαίνοντας την «κοκάλα» γύρναγαν στους δρόμους του χωριού πειράζοντας και διασκεδάζοντας τους κατοίκους. Η κοκάλα φτιαγμένη από κεφάλι γαϊδάρου (με την κατάλληλη επεξεργασία) και προσαρμοσμένη σε ξύλο έτσι ώστε να μπορεί να την χειρίζεται  όποιος την κρατούσε, σκεπασμένος με ένα χαλί,ήταν ο φόβος και ο τρόμος της Αποκριάς! Η "κοκκάλα" έβγαινε μαζί με τα αλαφάκια-καμουζέλες, συνήθως χωρίς συνοδεία οργάνων, στα στενά δρομάκια και στα σπίτια του χωριού μας όπου παρέες και οικογένειες μαζεύονταν για να αποκριάσουν και χτυπώντας τα σαγόνια της, με την κρεμασμένη κουδούνα να κάνει θόρυβο, ήταν ο φόβος κι ο τρόμος για τα παιδιά που έτρεχαν να κρυφτούν όπου έβρισκαν. Κάτι πολύ συνηθισμένο τότε, ήταν οι άνθρωποι να μιμούνται τα ζώα. Εκτός από την κοκκάλα, σύμφωνα με μαρτυρίες, αρκετά δημοφιλές ήταν και το ζυάλετρο, όπου δύο άνδρες έμπαιναν μπροστά στο ζυγό μιμούμενοι τα βόδια και ο τρίτος ακολουθούσε κρατώντας το άλετρο και έτσι γυρνούσαν το χωριό, διασκεδάζοντας αυτοί αλλά και όλοι οι κάτοικοι οι οποίοι τους παρακολουθούσαν! Έθιμα που δυστυχώς χάνονται στην πορεία του χρόνου!!! 


Ευχαριστούμε τον πολιτιστικό σύλλογο "ΑΡΙΩΝ" και το κανάλι "Μπροβάλετε Μπροβάλετε" για την αναβίωση και προβολή του εθίμου της κοκάλας.


Δεν υπάρχουν σχόλια: