Οι φωτογραφίες είναι ματιές των αναμνήσεων για τους παλαιότερους και ματιές της φαντασίας για τους νεότερους, αποτελούν στιγμιότυπα του τόπου μας και του τρόπου μας δηλαδή της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας και έχουν αποθανατιστεί πρόσωπα δικά μας, παππούδες και γιαγιάδες, γονείς, συγγενείς φίλοι και συγχωριανοί, και βασικότερο οι φωτογραφίες είναι φορείς μνήμης και γνώσης, στοιχεία τεκμηρίωσης και σύγκρισης του παρελθόντος και του παρόντος μας. Η φωτογραφία είναι μέσο επικοινωνίας, μία μορφή γλώσσας. Είναι η γλώσσα που φέρνει κοντά μας το προσωπικό μας παρελθόν, αυτό που έχουμε ζήσει αλλά έχουμε χάσει, και το παρελθόν που δε γνωρίσαμε ποτέ και δε θα μπορούσαμε ποτέ να γνωρίσουμε ένα παρελθόν έξω και πέρα απο μάς. Καθώς στο ιστορικό γίγνεσθαι εμείς ζούμε μονάχα το παρόν, η φωτογραφία μάς επιστρέφει τη ροή του χρόνου, που μας αφαιρεί ο ίδιος ο χρόνος. Θα μπορούσε το χθες να υπάρχει μόνο ως ανάμνηση αλλά θα ήταν θαμπή. Οι αναμνήσεις είναι πάντα θαμπές. Κουβαλάνε μαζί τους τη φθορά του χρόνου. Οι φωτογραφίες κουβαλάν τα χρώματα, τις μυρωδιές και τους ήχους του χρόνου.

Translate

Το τηλεφωνείο της Καρδάμαινας

 


Με το τηλέφωνο του χωριού δεν είχα άμεση σχέση, όμως λέω να γράψω κάποια πράγματα που ίσχυαν και που δείχνει και την γενικότερη εξέλιξη της τηλεφωνίας τα τελευταία 60 χρόνια. Το πρώτο τηλέφωνο το εγκατέστησε ο αείμνηστος Παπα-Αντώνης (ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ Αντώνιος), όπου παρέμεινε για πολλά χρόνια και το χειριζόταν ο ίδιος και μετέπειτα εγκατέστησε ο ΚΑΖΑΝΤΗΣ Νικόλαος στο μπακάλικό του. Η διαδικασία της τηλεφωνικής επικοινωνίας, κυρίως από την Αθήνα (ή από άλλη πόλη) με το χωριό, γινόταν συνήθως κάπως έτσι: Τις περισσότερες φορές δεν έπαιρναν τηλέφωνο οι Καρδαμιώτες αλλά, οι «Αθηναίοι» που έπαιρναν στο χωριό για να μάθουν τα νέα των δικών τους. Ο Παπάς-Αντώνης τους ζητούσε να πάρουν σε πέντε λεπτά και έβγαινε να πάει  να τους φωνάξει ή εάν πέρναγε κάποιο παιδί απ’ έξω το έστελνε στο σπίτι να πει στην κυρά να έρθει στο τηλέφωνο... 

  -Όταν πήγαινε η γυναίκα στο τηλεφωνείο περίμενε μέχρι να ακουστεί το τηλέφωνο και φώναζε την κυρά να πάει να μιλήσει.

   -Βάλτο στ’ αυτί και μίλα.

   -Δεν ακούω, έλεγε η κυρά, που πιθανότατα δεν είχε ξανά δει τηλέφωνο.

   -Πάτα τη πεταλούδα, με τα δάχτυλα  (Εκείνο το πρώτο ακουστικό είχε μια «πεταλούδα», 

που έπρεπε να την πιέσεις με τα δάχτυλα για να μιλήσεις).

   -Τι πεταλούδα μου λες; Η κυρά ήξερε …τις πεταλούδες στην αυλή του σπιτιού της.

   Τελικά, με τη βοήθεια του κατάφερνε να μιλήσει η κυρά και την άκουγε φυσικά όλοι οι περιστατικοί!   

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70, το τηλέφωνο υπήρχε στο μαγαζί του ΚΑΖΑΝΤΗ, που μάλιστα στις αρχές τις δεκαετίας του '80 έβαλε και μετρητή γι' αυτούς που θέλανε να τηλεφωνήσουν υπεραστικός στους οικείους τους. Περίπου το 1985 πραγματοποιήθηκε η καθολική και ολοκληρωτική αυτοματοποίηση των τηλεφώνων και η ανεξαρτοποίησή τους από τα «κεντρικά» τηλεφωνικά κέντρα των χωριών. Εδώ θα μπορούσα να τελειώσω το σημείωμα, όμως θα γράψω μερικά ακόμα για τα τηλέφωνα (για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι που λέει και το σχετικό σλόγκαν). Το πρόβλημα με την απόκτηση τηλεφώνου υπήρχε για αρκετά χρόνια ακόμα.Έκανες αίτηση και περίμενες αρκετά χρόνια, μέχρι να αποκτήσεις σύνδεση και εάν αποκτούσες.Περίπου το 1990 η σταθερή τηλεφωνία είχε γίνει εύκολη, αλλά παράλληλα μπήκε στη ζωή μας και η κινητή. Που έφτασε να μπορείς να επικοινωνήσεις σχεδόν απ' όπου κι αν βρίσκεσαι.   

Δεν υπάρχουν σχόλια: