Το ποδήλατο στις μακρινές πλέον δεκαετίες του 1970 και του 1980 δεν ήταν ένα απλώς παιχνίδι. Μαζί με την ποδοσφαιρική μπάλα ήταν ουσιαστικά οι κύριες ασχολίες των παιδιών που έβρισκαν μέσω αυτών τις διεξόδους τους στο καθημερινό παιχνίδι. θυμάμαι ότι τα ποδήλατα που είχαν τα περισσότερα παιδιά ήταν κάτι παλιατζούρες που είχαν γίνει έτσι για 3 λόγους:
Α ανήκαν αρχικά σε άλλους που μεγάλωσαν,
Β από την πολύ χρήση,
Γ από τις αυτοσχέδιες μετατροπές.
Βλέπω σήμερα τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουν και αλλάζουν ποδήλατο και το παλιό τους ποδήλατο είναι σχεδόν καινούργιο. Δεν έχουν βγάλει τα φτερά, δεν έχουν αλλάξει τη σέλα, δεν έχουν κάνει καμιά μετατροπή στα πιρούνια. Εμείς στο χωριό μέχρι και τα φρένα βγάζαμε για να το κάνουμε «άγριο» και να σκεφτείτε ότι δεν υπήρχε ούτε ποδηλατάδικο. Κάτι άλλο που θυμάμαι. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80 βγήκαν κάτι ποδήλατα που τα λέγαμε κρός.
Είχαν αναρτήσεις μπρος πίσω ,μακριά σέλα και φτερά πλαστικά υπερυψωμένα πάνω από τους τροχούς. Η σχεδίαση τους ήταν τέτοια ώστε να μοιάζει με μηχανή κρός. Τα χρώματα έντονα και φανταχτερα, σε αντίθεση με τα δικά μας σιδερένια βαριά μεταχειρισμένα και σκουριασμένα ποδήλατα. Όλα τα παιδιά είχαμε πάθει πλάκα, και όπως τα ποδήλατα αυτά ήταν πανάκριβα και τα χρόνια φτωχικά στο χωριό, μόνο 2-3 παιδιά είχαν την δυνατότητα να έχουν τέτοιο ποδήλατο. Καταλαβαίνεται τώρα την ζήλια μας όλων των υπολοίπων που παρακαλούσαμε για μια βόλτα. Τελικά, δεν γνωρίζω γιατί, αυτά τα ποδήλατα καταργήθηκαν. Από το τέλος των 80ς δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ποδήλατο!!!
“Θα σου πάρω ποδήλατο μόνο αν πάρεις καλούς βαθμούς!” / “Αν δεν περάσεις την τάξη ξέχνα το ποδήλατο!” / “Αν δεν βάλεις μυαλό, ποδήλατο δεν έχει!” Τα θυμάστε;
Τέτοιες δηλώσεις ήταν συνηθισμένες προειδοποιήσεις των γονιών προς τα παιδιά και δείχνουν πόσο μεγάλο όνειρο ήταν κάποτε η απόκτηση ενός ποδηλάτου.
Μάρκες όπως Bismark,Rallye,Miele,Legnano είναι άγνωστες για εμάς αλλά πριν από δεκαετίες οι παππούδες μας, για όσους έχουμε την ηλικία των 40 και..., τα είχαν σαν μοναδικά μέσα στο χωριό. Να αναφέρουμε ότι, το Bismarck ήταν το πιο "γνωστό ποδήλατο σε αυτήν την κατηγορία, το αγαπημένο ποδήλατο της εργατιάς στην μεταπολεμική Ελλάδα". Απλή, στιβαρή, γερμανική κατασκευή, με καλή ποιότητα κύλισης. Τα ποδήλατα αυτά ήταν γνωστά και ως "ματρακάδες". Παλιά τα χρησιμοποιούσαν πολύ τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, ενώ παντού στην πόλη κυκλοφορούσαν αρκετά τέτοιου τύπου και χρησίμευαν όχι μόνο για τις μετακινήσεις των κατοίκων, αλλά ακόμη και για να πάνε στα κτήματά τους! Η Phillips ήταν μια αγγλική εταιρεία κατασκευής ποδηλάτων στο Birmingham με την ιστορία της να ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του ’20. Στην δεκαετία όμως του ’50 την εξαγόρασε η Ralleigh. Τα ποδήλατα της Ralleigh ήταν τα πιο ακριβά και με σημαντική μάλιστα διαφορά από όλα τα υπόλοιπα, γιατί χρησιμοποιούσαν κορυφαία περιφερειακά όπως σασμάν τριών ταχυτήτων της Sturney Archer, φανάρια Miller, κέντρα και φρένα Phillips, στεφάνια τροχών Dunlop και βέβαια σέλλες Brooks. Παλαιότερα ακόμα το ποδήλατο χρειαζόταν άδεια κυκλοφορίας, κάτι παρόμοιο με το σημερινό δίπλωμα οδήγησης και άδειας κυκλοφορίας του αυτοκινήτου. Αν συγκρίνουμε τους σημερινούς ελέγχους της τροχαίας με αυτούς που γινόταν πριν 60 χρόνια, θα διαπιστώσουμε τα εξής: Σήμερα ελέγχονται, κυρίως, το δίπλωμα, η άδεια κυκλοφορίας, η ζώνη ασφαλείας ή το κράνος στις μηχανές και το παράνομο παρκάρισμα. Πριν 60 χρόνια ελέγχονταν: η άδεια κυκλοφορίας του ποδηλάτου, αν υπήρχε φως και αν διέθετε κουδούνι το ποδήλατο.
Αυτή λοιπόν ήταν μια από τις ποδηλατικές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου