Το Έθιμο με τις Ιπποδρομίες στον Αι Γιώργη τον Μακρή

 

Σύμφωνα με το έθιμο, οι κάτοικοι του χωριού για να τιμήσουν τον Αϊ Γιώργη, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, πραγματοποιούσαν Ιπποδρομίες, έξω από το ομώνυμο ξωκλήσι ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΜΑΚΡΗ. Το ξωκλήσι κτίσθηκε το 1870, βρίσκεται Β.Δ. των χωριών Αντιμάχειας και Καρδάμαινας αλλά ανήκει στην ενορία Γενεσίου Θεοτόκου Καρδάμαινας. Ένα έθιμο που δεν αναβιώνει πλέον παρά μόνο στο γειτονικό χωριό Πυλί. Η τέλεση ιπποδρομιών, στην γιορτή του ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ είναι παλιά ελληνική παράδοση που οι ρίζες χάνονται στα βάθη των αιώνων. Η παράδοση θέλει τις Ιπποδρομίες να πραγματοποιούνται ακόμα και στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Όπως μαρτυρεί η προφορική παράδοση, ο Πασάς για να τα έχει καλά με τους Έλληνες, τους είχε αφήσει ελεύθερους να κάνουν τους εκκλησιασμούς τους και τις θρησκευτικές εορτές τους. Το συγκεκριμένο έθιμο το σεβάστηκαν οι Τούρκοι κατακτητές και με την πρόφαση ότι οι αγώνες δεν είναι θρησκευτική γιορτή, αλλά κοινοί, συμμετείχαν κι αυτοί, με αποτέλεσμα στις ιπποδρομίες να υπάρχουν δύο ομάδες, μια των Χριστιανών και μια των Τούρκων. Πολλές φόρες όμως το αποτέλεσμα ήταν δυσάρεστο για τους Τούρκους, διότι έχαναν από τα μικροκαμωμένα και αδύνατα άλογα των Ελλήνων. Η διάφορα των τούρκικων αλόγων με τα ελληνικά ήταν ότι τα τούρκικα ήταν αραβικά και καλοταϊσμένα, ενώ τα ελληνικά ήταν ταλαιπωρημένα από την δούλεψη τους στα χωράφια. Αυτό έλεγαν ότι ήταν ένα σημάδι από τον Αϊ Γιώργη, ότι μπορούμε να διώξουμε τον τουρκικό ζυγό και να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας. Ο Αϊ Γιώργης ήταν ο προστάτης του υπόδουλου Έλληνα αλλά κι «ο οπλαρχηγός-άγιος» των επαναστατημένων αγωνιστών. Ενώ ο Δράκος έπαιρνε τη μορφή του Τούρκου κατακτητή. Μετά από την Απελευθέρωση, το έθιμο άρχισε και πάλι να αναβιώνει.  Ανήμερα του Αϊ Γιωργιού μαζεύονταν οι κάτοικοι από όλη την γύρω περιοχή, έκαναν την Θεία Λειτουργία και η κάθε οικογένεια έφερνε και το άλογο της για να το ευλογήσει ο Παπάς για να είναι γερό για τις δουλειές στο χωράφι. Με το πέρας της Θείας Λειτουργίας, οι προσκυνητές με τα άλογα διαγωνιζόντουσαν μπροστά από το ξωκλήσι. Οι αυτοσχέδιοι αυτοί αγώνες γίνονταν μέσα στα χωράφια και στους χωματόδρομους με μοναδικό σκοπό την ευχαρίστηση, το χειροκρότημα και την ευλογία του Παπά και του Αγίου στον νικητή.

Γιατί ο Άγιος Γεώργιος έχει άσπρο άλογο ενώ ο Άγιος Δημήτριος κόκκινο; – Τι συμβολίζουν τα άλογα του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Δημητρίου;

Ο άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυο παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Αυτοί είναι κάτω στη γη, κ οι δυο αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουν αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Τα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γιώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Κι ο μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο. Γιατί όμως ο Άγιος Γεώργιος έχει άσπρο άλογο, και ο Άγιος Δημήτριος κόκκινο; Διότι ο Άγιος Γεώργιος ήταν χιλίαρχος και στο Ρωμαϊκό Στρατό και μόνο ο χιλίαρχος εδικαιούτο να έχει λευκό άλογο.