Στο παγκάκι της πλατείας..

 Θέλω να γυρίσω στα παλιά!!!

Βλέποντας την φωτογραφία και ακούγοντας το τραγούδι μου ήρθαν μνήμες από μια άλλη εποχή.Το παγκάκι της πλατείας!!! Το  παγκάκι δίνει σκιά, δίνει καταφύγιο, δίνει ξεκούραση, δίνει εναύσματα για κουβέντα, για καβγά, για επικοινωνία, για εξομολόγηση, δίνει το παράδειγμα του τι σημαίνει άνθρωπος και πώς γίνεται καλύτερος. Γιατί το παγκάκι δεν είναι απλώς από ξύλο  ή  μέταλλο. Είναι φτιαγμένο με μνήμες. Δικές μου, δικές σου, μνήμες της γειτονιάς, αυτού του τόπου που ξέρει τι θα πει φτώχεια, τι θα πει ξεριζωμός, τι θα πει πόνος, τι θα πει νοσταλγία, τι θα πει αλληλεγγύη, τι θα πει συμπόνοια, τι θα πει φιλοξενία, τι θα πει ευαισθησία. Το παγκάκι είναι αυτό που θα κάτσεις δίπλα-δίπλα με έναν άγνωστο και θα πεις καλημέρα, θα αισθανθείς άνθρωπος, θα πιάσεις ψιλοκουβέντα. Ένα υπαίθριο καφενεδάκι. Μια μικρή βιβλιοθήκη. Μια αυτοσχέδια Βουλή της γειτονιάς. Μια ποδοσφαιρική κερκίδα. Ένα ιδιότυπο ίντερνετ. Να κάτι τέτοιο μου συμβαίνει τώρα. Σας βλέπω ρε! Σας βλέπω και χαίρομαι με τις χαρές σας. Πονάω με τις λύπες σας. Και το μόνο που ζητάω ακούγοντας αυτό το τραγούδι είναι να σας αγκαλιάσω.Αυτό μου λείπει, να σας αγκαλιάσω, σε εκείνο το παγκάκι της πλατείας. Καταλάβατε ε; Θέλω να γυρίσω στα παλιά, έστω για μια ώρα.

Αν ακούσεις κάποιες φωνές το βράδυ μες τα όνειρά σου, τότε θυμήσου την πλατεία στη παλιά τη γειτονιά σου... Μεγαλώνω και ξεχνώ μόνο τους κακούς ανθρώπους. Όσους μιλούσαν με βρισιές, γιατί ποτέ δε μάθαν τρόπους. Μα ποτέ μου δεν ξεχνώ  τη παλιά τη γειτονιά μου, γιατί στο παγκάκι της πλατείας έχω χαράξει τα όνειρά μου...

Ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται...