Κάθε γενιά ζει και λίγο διαφορετικά τα παιδικά και σχολικά χρόνια. Σε κάθε εποχή ούτως ή άλλως υπάρχουν νέες ανακαλύψεις, νέες συνήθειες και με άλλο τρόπο βιώνουν οι άνθρωποι το σχολείο και την εκπαίδευση.
Στην αίθουσα της τάξης, και όχι πάντα σε όλες, υπήρχε τότε το γνωστό «βάθρο», το οποίο ήταν στη πραγματικότητα ένα ξύλινο κασόνι 2 x 2, κατασκευασμένο με πλατιές σανίδες και μισό μέτρο ύψος. Η κατασκευή του βάθρου ήταν γερή, γιατί έπρεπε αφενός να στηρίξει την έδρα με το δάσκαλο, αλλά παράλληλα να έχει και αρκετό ύψος, για να βλέπουν άνετα το δάσκαλο από κάτω όλοι οι μαθητές, ακόμα και εκείνοι στα τελευταία θρανία. Οι μαθητές των τελευταίων δύο – τριών δεκαετιών δεν έχουν ιδέα για το πώς ήταν τα σχολεία στις δεκαετίες του 1950 και 1960. Οι αναμνήσεις από σχολεία στο παρελθόν προκαλούν συγκίνηση σε όσους έζησαν εκείνα τα χρόνια. Και θα μπορούσαν να είναι κι ένα μάθημα για τους σημερινούς μαθητές που τα έχουν όλα. Τότε που τα παιδιά είχαν ελάχιστα βιβλία, τότε που ήταν κοντοκουρεμένα, φορούσαν ποδιές, κάποια δεν είχαν παπούτσια, αλλά είχαν πολύ θέληση για γνώση. Ειδικότερα στo παλαιό δημοτικό σχολείο πολλοί μαθητές ήταν ξυπόλυτοι και μάλιστα με μπαλωμένα ρούχα. Τα αγόρια ήταν κουρεμένα, σχεδόν γουλί, με το ψαλίδι. Κουρείς δεν υπήρχαν, και οι γονείς ήταν υποχρεωμένοι να κουρεύουν τα παιδιά τους. Τα παλιά χρονιά οι μαθητικές ποδιές ήταν νόμος για τα σχολεία. Ήταν ένα κοινωνικό μέτρο ώστε να μην ξεχωρίζουν τα πλούσια παιδιά από τα φτωχά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου